OPRÓCZ PEŁNEGO ZATRUDNIENIA
Oprócz pełnego zatrudnienia postulował on wysokie płace, umiarkowane zyski i rozwiązanie problemu inflacji. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych ta koncepcja została włączona do strategii gospodarczej rządu i wywarła znaczny wpływ na państwową politykę zatrudnienia, politykę regionalną i inwestycyjną. Z modelem Rehna zgodny okazał się też kierunek’ związkowej polityki płac. W 1957 r. został wprowadzony nowy podatek od funduszu płac, który w myśl zaleceń Rehna miał na celu generalne hamowanie wzrostu zatrudnienia. Podobną rolę już wcześniej odgrywał wzrost stopy oprocentowania kredytów. Regionalnemu i technologicznemu bezrobociu chciano przeciwdziałać przez finansowany z budżetu państwa system bodźców, sprzyjający zmianie kwalifikacji i migracjom do regionów uprzemysłowionych, odpowiednio do potrzeb zgłaszanych przez rozwojowe branże przemysłu.